Λατινική ονομασία

Dicentrarchus labrax

Χαρακτηριστικά

Συστηματική κατάταξη: Βασίλειο: Ζώα (Animalia) Φύλο: Χορδωτά (Chordata) Κλάση: Ακτινοπτερύγιοι (Actinopterygii) Τάξη: Περκόμορφα (Perciformes) Οικογένεια: Μορονίδες (Moronidae) Γένος: Dicentrarchus Είδος: Dicentrarchus labrax Μέγιστα μεγέθη: Το λαβράκι μπορεί να φτάσει τα 12 kg σε βάρος και τα 103 cm σε μήκος. Η μέγιστη αναφερόμενη ηλικία είναι τα 15 χρόνια. Εξωτερικά χαρακτηριστικά: Το χρώμα του είναι ασημί πλευρικά που τείνει να γκριζαίνει προς τη ράχη του, και να ασπρίζει προς την κοιλιά του (φαινόμενο της αντισκίασης). Όταν είναι ακόμα μικρής ηλικίας, μέχρι και ενάμισι χρόνο, έχει κάποια σκούρα σημάδια, ή κηλίδες στη μεριά της ράχης, οι οποίες θα φεύγουν όσο θα μεγαλώνει.

Βιολογία

Το είδος είναι γονοχωριστικό. Τα αρσενικά λαβράκια ωριμάζουν σεξουαλικά από τον δεύτερο χρόνο της ζωής τους συνήθως, έχοντας μέγεθος 27-30 cm. Τα θηλυκά ωριμάζουν κατά τον τρίτο χρόνο της ζωής τους με σύνηθες μέγεθος 37-40 cm. Η αναπαραγωγή τους στη Μεσόγειο, ξεκινά κατά τα τέλη του Δεκέμβρη και διαρκεί μέχρι τέλη Μάρτη και αρχές Απρίλη. Ο λόγος είναι ότι το λαβράκι για να αναπαραχθεί και να γεννήσει χρειάζεται τις κατάλληλες περιβαλλοντικές συνθήκες και εν προκειμένω, το σημαντικότερο ρόλο παίζει η θερμοκρασία του νερού. Σαν βέλτιστη θερμοκρασία αναπαραγωγής θεωρείται από 13 μέχρι 15 0C. Το είδος είναι ευρύθερμο και ευρύαλο και αντέχει σε μεγάλες μεταβολές αλατότητας και θερμοκρασίας. Η όρασή του είναι πολύ δυνατή (και σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, έγχρωμη) και βλέπει εξίσου καλά και στο σκοτάδι.

Μέγιστο μήκος

103εκ.

Μέγιστο βάρος

12Kg

Που βρίσκεται

Τα μικρής ηλικίας άτομα κοπαδιάζουν για να κυνηγήσουν, να τραφούν και να μετακινηθούν. Όσο μεγαλώνουν τείνουν να γίνονται πιο μοναχικά μέχρις ότου να φτάσουν στο επίπεδο να κυνηγούν ατομικά, χωρίς όμως να σημαίνει ότι σταματούν να σχηματίζουν κοπάδια. Θα τα συναντήσουμε πολλές φορές με τα κοπάδια των κέφαλων. Η τροφή τους αποτελείται από πολύ μεγάλη γκάμα, μιας και το λαβράκι είναι αδηφάγος και σαρκοφάγος θηρευτής. Τα νεαρά άτομα τρέφονται σε ένα μεγάλο ποσοστό με αμφίποδα και μικρά καρκινοειδή, ενώ όσο μεγαλώνουν, αρχίζουν να τρέφονται με ψάρια μέχρι και λίγο μικρότερα από το μέγεθός τους, όπως αθερίνες, κεφαλόπουλα και σαφρίδια, καθώς και με μαλάκια. Επίσης τα ψάρια αυτά παρουσιάζουν κανιβαλιστικές τάσεις και δεν είναι λίγες οι φορές που θα καταβροχθίσουν ψάρι του ίδιου είδους. Συνηθίζουν να καρτερεύουν στην επιφάνεια, κόντρα στο ρεύμα, σε λίγους πόντους νερό, εκεί που αφρίζει το κύμα, και επιτίθενται στη λεία τους από κάτω. Όταν κυνηγούν έχουν συγκεκριμένους «δρόμους» ή «μονοπάτια» στα οποία κινούνται. Το λαβράκι είναι σχεδόν όλο το χρόνο στις ελληνικές ακτές, και το καλοκαίρι κανονικά θα έπρεπε να κάνει πολύ πιο έντονη την παρουσία του, αλλά λόγω της αλιευτικής πίεσης που υφίσταται, καθώς και με το θόρυβο των σκαφών, των πλοίων και των λουόμενων, το ψάρι τελικά έχει τραβηχτεί στα πιο βαθιά και ασφαλή νερά. Από το Φθινόπωρο και μετά που οι ακτές ησυχάζουν σημαντικά, το ψάρι «γιαλώνει» κυρίως για να τραφεί. Θα το βρούμε σε εκβολές ποταμών, σε νερά υφάλμυρα, ή και μέσα σε ποτάμια, σε κάθε δυνατή παραλλαγή βυθού, από 0-100 μέτρα βάθος.