Ένα πολύ καλό ακριβό δόλωμα το οποίο αρχίζει να σπανίζει, δηλαδή σε λίγα χρόνια θα λέμε Φαραώ και θα λέμε μια ακραία ανάμνηση.
Είναι κατάλληλο για όλα σχεδόν τα ψάρια. Ψαρεύει μέρα αλλά και νύχτα. Εξαιρετική επιλογή ως επί το πλείστον για τσιπούρες, σαργούς, μυλοκόπια, αυλιάδες, λιθρίνια, φραγκόπουλα, σκαθάρια, μελανούρια, και σχεδόν τα πιο πολλά ψάρια.
Δεν ψαρεύει σε αμμώδεις βυθούς. Το φαραώ δεν είναι κατάλληλο για κεφαλόπουλα, σάλπες, ούγαινες ( χιόνες ) μουρμούρες.
Ψαρεύεται όλες τις εποχές του χρόνου. Οι καλύτερες όμως εποχές είναι όταν γαλακτώνει δηλαδή από τα μέσα Σεπτέμβρη έως τα τέλη του Νοέμβρη.
Είναι ευάλωτο στο Λιάνωμα για αυτό συνιστάται για βραδινό ψάρεμα καθώς έχει πολύ φώσφορο. Η συντήρηση του είναι πολύ απλή. Σε λεκανάκι τοποθετούμαι προσεχτικά το δόλωμα χωρίς να του δημιουργήσουμε σοκ από την διαφορά θερμοκρασίας κατά την μεταφορά του . Με προσοχή και μόνο με θαλασσινό νερό, σκεπάζουμε ίσα, ίσα το Φαραώ αφήνοντάς τον σκιερό χωρίς έντονα φώτα χώρου.
Η σωστή θερμοκρασία είναι 8 με 14 βαθμούς Κελσίου για αυτό τους καλοκαιρινούς μήνες χρειάζεται περισσότερη προσοχή στην σωστή θερμοκρασία.
Δολώνουμε κόβοντας απ την ουρά και προχωρώντας προς το κεφάλι. Αυτό είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα του δολώματος, ότι δηλαδή διατηρείται ζωντανό όταν είναι κομμένο και έχει συντηρηθεί σωστά.

Το μήκος του μπορεί να πλησιάσει και τα δύο μέτρα. Από τη συλλογή ή την αγορά του, μέχρι τη χρήση του, το διατηρούμε μέσα σε θαλασσινό νερό. Είναι το δόλωμα που διαθέτει τα πιο πολλά θετικά χαρακτηριστικά. Το κομμάτι που είναι περασμένο στο αγκίστρι, συνεχίζει να κάνει σπασμωδικές, ζωντανές κινήσεις. Το αίμα που φεύγει από το σώμα του, μαλαγρώνει τη γύρω από το δόλωμα περιοχή. Η ικανότητά του να φωσφορίζει και το σκληρό κρέας του σε σχέση με το Μαύρο, το κατατάσσουν στα πιο αποτελεσματικά δολώματα. Χρησιμοποιείται κυρίως στο πεταχτάρι για τσιπούρες, σαργούς, σκαθάρια, σικιούς, αλλά και σε μεγαλύτερα αρπαχτικά ψάρια όπως στήρες, συναγρίδες, σφυρίδες, ροφούς, λαβράκια. Αλλά και τα μουγγριά, οι σμέρνες και τα χταπόδια δε το αποφεύγουν. Η δύσκολη συλλογή και η υψηλή τιμή του, αναγκάζουν τους ψαράδες, όπως και στο μονοδόλι, να περιορίζουν και να προσέχουν στην κατανάλωσή του.
Η σπατάλη στα πολλά αγκίστρια του παραγαδιού, ακόμα και της καθετής, (αρματωσιά πέντε έως δέκα αγκίστρια), αποφεύγεται. Αυτό όμως δεν συμβαίνει σε ξέρες που κυκλοφορούν πολλά ασπρόψαρα. Εκεί τα παραγάδια είναι δολωμένα με Φαραώ ή άλλα καλά δολώματα.